Elena Martinez

Elena Martínez Fisioterapia

                 
La gota d'aigua no perfora la pedra per la seva força, sinó per la seva constància
  • Sobre mi
  • El centre
  • Serveis
    • Fisioteràpia en traumatologia
    • Tecnologia Indiba
    • Readaptació esportiva
    • Rehabilitació
    • Classes de natació
  • Experiència
  • Entrevistes
  • Natació
  • Contacte

El poder del NO

enero 8, 2015 By e.martinez86 Leave a Comment

Es curioso, solo te recuerdo en momentos de debilidad, siempre te llevo dentro, pero solo te hecho de menos en momentos difíciles, será porque es cuando pierdo mi identidad o cuando busco fuerza para salir a delante. Supongo que es porque has llegado a hacerme sentir especial, porque me has llenado como nada el mundo, o porque has hecho que sea quien soy.

Te recuerdo cada mañana cuando entro en la consulta y me siento en la mesa, a la derecha tengo tres recuerdos tuyos enmarcados como mi mejor tesoro, tres tesoros que cada persona que se estira en la camilla se mira, algunos con admiración otros con sorpresa y otros solo con atención, pero que no dejan indiferente a nadie, y no lo hacen porque no es normal que a alguien como yo le hayas dado tanto y eso me hace diferente, tu me has hecho diferente.
Me dijeron que no valía, que no valía para para ti a los 9 años, a los 12 me dijeron que o crecía o me dedicara al parchís, a los 13 un entrenador me dijo que no volvía a hacer el ridículo por mi culpa en una piscina, luego me revelé y tu hiciste que el NO se volviera en una motivación, se convirtiera en mi gasolina, que los retos pasaran a ser mi mayor ilusión y contigo conocí y llegué a hacer mía la palabra constancia, palabra que hoy me acompaña desde que me levanto hasta que me voy a dormir.
Años más tarde siempre que me han dicho que NO podía hacer algo me he acordado de ti, de todo lo que me has enseñado, de todo los valores que has transmitido, han hecho que cualquier NO fuera una fuente de inspiración. Me dijeron que no se podía estudiar fisioterapia siendo deportista de élite, que tenía que elegir, me dijeron que no sería una buena fisioterapeuta por el tamaño de mis manos y mi estatura y años más tarde trataba la selección australiana de waterpolo masculino, apenas les llegaba por la cintura. Me dijeron que NO llegaría lejos y quien lo dijo aun se acuerda y no porque haya llegado lejos, me queda muchísimo, si no porque a paso de hormiga, hasta ahora he conseguido todo aquello que me he propuesto.
Esta entrada es para recordarme de donde vengo, es para no olvidarme que me has enseñado y para seguir siendo aquella que daba brazadas cada día s las 6 de la mañana, no las daré, pero si quiero seguir siendo la misma. Para que en los momentos difíciles en la vida, tanto profesional como personal, ese NO siga siendo mi motivación y cada bache sirva para coger impulso.
Tu, ese deporte que tanto me ha dado, desde valores hasta mis mejores amistades… y tanto me ha hecho crecer… hoy… hoy y siempre quiero que siga presente, porque es muy importante saber de donde vienes para saber a donde vas.
No son resultados, no son medallas, no son éxitos, ni son derrotas, son vivencias, son valores, son momentos muchos de ellos compartidos, es una forma de vida, una manera de darle sentido a todo, de ser diferente!
Tu que me has hecho grande, tu que me has hecho especial… Hoy des del fondo de la piscina que me ha visto crecer y donde mi mente, después de un día difícil, ha creado estas palabras… Simplemente… gracias!

entrada2blog-elena-martinez-fisioterapia

Filed Under: Reflexiones

Por volver a disfrutar

agosto 12, 2014 By e.martinez86 Leave a Comment

Me miro en el espejo y no me reconozco, hace tiempo que me pasa, mucho, tal vez demasiado… o no, quien sabe. Hasta ahora no lo he querido reconocer y solo he dado pequeños pasitos para intentar encontrarme de nuevo. No es que no haya sido feliz, eso sería mentir, pero tal vez no haya sido yo misma.
Hace cuatro años inicié un camino sin retroceso, un giro brutal en mi vida y difícil de aceptar porque la decisión había sido forzada, obligada, no era mi decisión. Ese camino, muy diferente, hizo que entrara en una rueda que cada vez se ha hecho más grande, que ha cogido más velocidad y que no os voy a mentir, me ha aportado mucho, pero tal vez me ha absorbido demasiado.
Pero todo pasa por alguna razón y esa rueda hace algo más de un mes se paró e hizo que tomara algunas decisiones, esta vez si, tomadas por mi.
Decisiones de trabajo, motivadas por trabajo y que afectan a mi vida personal. El destino ha querido que a través del trabajo conociera a grandes personas que pasaran de ser pacientes a ser amigos y que esos amigos casualmente practicaran deporte y eso y muchas otras cosas han hecho que el deporte me vuelva a unir a personas y el deporte se vuelva a unir conmigo y ahora si, empiezo a reconocerme, pero poco a poco esto solo acaba de empezar.
Pero ¡eh! ¡calma!! Que mi momento ya pasó, que mi momento ya lo tuve, ni quiero ni busco resultados, busco ocio, personas, buenos momentos y recuperar mi autoestima que aun no se donde la dejé…!
Me he prometido no volver a decir eso de… «quien me ha visto y quien me ve», me he prometido tener la fuerza de antes para superar todo lo malo y me he prometido volver a verme bien, disfrutar nadando, pedaleando y quien sabe si algún día corriendo (por ahora no…) Me he puesto retos personales, pero sobre todo me he propuesto sonreír, sonreír mucho!
Hasta ahora mi vida laboral iba en dos direcciones, la primera mis pacientes, la segunda el fútbol, pues bien esa decisión tomada es no seguir trabajando los fines de semana, por lo que mi etapa en clubes de fútbol ha terminado, y mi vida laboral ha empezado a ir en una sola dirección, toda mi fuerza concentrada para tratar, recuperar y estar por mis pacientes. Por una parte es una lástima que en el mundo del fútbol las mujeres no tengamos lugar, da igual lo buena que seas, o lo mala, por delante está el sexo, así que una vez asumido esto yo decidí que por delante del fútbol está mi vida personal y ahora con ello el deporte, porque os puedo asegurar que de lunes a viernes voy a trabajar como nadie, pero las brazadas, las salidas en bici y las esquiadas de los fines de semana no me las va a quitar nadie. Así pues una decisión laboral, motivada por temas personales que tampoco hubiera llegado sin esas personas a las que les agradezco eternamente lo que han hecho, que vuelva a disfrutar haciendo deporte, aunque sea de forma diferente. Gracias!
Así pues hoy le he quitado el polvo a muchas cosas:
A las fotos y recuerdos acuáticos…
A las medallas y a las copas ganadas…
A los diplomas y los recortes de prensa…
Simplemente para recordar quien soy para quitarle el polvo al bañador, para ir… al agua patos!!!
Como decía aquella canción del canto del loco que tanto habíamos escuchado en concentraciones de la selección….
Por volver a disfrutar…!
Empecemos…! que cuatro años son muchos y hay que ponerse en forma!!!

DSC_0239 copia

Filed Under: Reflexiones

PARLEM?

 666 528 649
 info@elenamartinez.net

CUIDEM PERSONES

  • El centre
  • Entrevistes
  • Experiència
  • Natació
  • Serveis
  • Sobre mi

SEGUEIX-ME

     

Copyright © 2022 · Designed by: Uri Casas